Komedi filmlerinin hisli, romantik sahnelerinde bile gözlerine yağmur bulutları üşüşen birisiyim ben.
Ruhu eski asırlarda kalmış, bu zamanlar için modası geçmiş, içi cam kırıklarıyla dolu, yalnız.
Bilseniz sevgiye dâir başucu kitabımda neler vardı neler...
Vefâyı var zannederdim mesela; dostlar vefâlı olur diye bilirdim.
Sevgi ve vefâ anne ile çocuğu gibiydiler.
Ve ahde vefâyı âmentü bilirdim.
Nezâket ve nezâheti olmazsa olmaz bilirdim sonra.
Niyetler, yayla pınarları gibi berrak ve temiz derdim.
Dil hep doğru söyler,
Dost kırmaz, dost incitmez zannederdim.
***
Heyhat...
Ömrün kahır ekseriyeti geçince anladım bâzı şeyleri!
Vefâ bir semt adıymış hep söyledikleri gibi.
Dilin kemiğinin olmadığı mıh gibi çakıldı beynime.
Dostların saklı bohçalarında hasedi gördüm; o dostlar ki gerçek güzeli balçıkla sıvamak ve kendi çirkinlerini güzel gibi gösterebilmek için elleri balçığa bulanmıştı.
Sen derken bile ben diyen diller, hakikati saklamak için kaçırılan gözler gördüm...
Anladım ki bu zamanın sözleri gibi gözleri de çok zaman önce vedâlaşmış gerçekle.
Gökkuşağının henüz kirlenmediği zamanlara ait ne varsa uzak bir iklimde müebbeden nefyedildiler.
Ve ne hazindir ki bu sürgün kervanının muhafızları arasında tanıdık simalar vardı!
***
Anladım yaşadığım zamanların hülasasını.
Ruhun pusulası iflas edeli hayli zaman olmuş.
Kâl gibi hâl de dolandırmış fakiri.
Baharlar çiçeksiz artık. Gölgeler serinletmiyor...
***
Komedi filmlerinin hisli, romantik sahnelerinde bile gözlerine yağmur bulutları üşüşen birisiyim ben demiştim hani; o bulutlar gittikçe daha sık uğrar oldular feri azalan gözlerime.
