Bir çiçek... Bir söz... Bir resim... Bir şarkı...
Alır sizi yıllar yıllar öncesine doğru bir zaman yolculuğuna çıkarır...
İlk gençlik yıllarına. Yeşilin daha yeşil, pembenin daha pembe, kalplerin deli-dolu olduğu efsunlu zamanlara...
Bir bakışın, bir sıcak sözün, bir edanın içinize kor döktüğü müstesna anlara...
Hatıraların gayrı-resmî geçidi başlar derinlerde bir yerlerde.
Çehresi sislenmiş tanıdıklar gelir önce ruhunuzun hayal perdesine.
Sonra haylazlıklarınız ...
Ve bekleyişler, gelmeler ve gelememeler birer boş çerçeve olur da geçerler.
Beyniniz ve kalbiniz bin türlü hissin resmî geçidini yaşar.
Neler yaşatır hayal perdesinden geçen çerçeveler.. neler, neler...
Utandığınız, kendi kendinize kızdığınız, hayıflandığınız da olur yüzünüzün al al olduğu da.
Hâl ve hakikatin karakol grisi rengine inat Kurtuluş Parkının sapsarı çiçekleri uçuşur havada.
Söylenememiş sözlerin fısıltısı gelir uzak iklimlerden. Bâzı şarkıların sizin için bestelendiğini düşünürsünüz
de söylemeyemezsiniz...
Günler ve haftalar ve aylar ve yılların ipliğinden örülmüş kozalarda bulursunuz bir şeyleri; canlı amma mahpusdurlar.
Yeşillerin sarardığını, sarıların kirlendiğini, kırmızıların gülmediğini, beyazın masumiyetini yitirdiğini, zamanın gittikçe daha hızlı aktığını, "dur ey geçme zaman" esrikliğini bekleyen bir Mephisto olmadığını anlarsınız.
Zaman geçmiştir.. zamanlar geçmiştir. Küllerle dolu yangın yerinde taa derinlerinde külün, bir küçücük kor parçası...
Yakar bir yerlerinizi.
Hepsi o kadar...
Zaman denilen törpünün sâdece hücrelerinizi değil ruhunuzu da törpülediğini, içinizde yıllanmış kabuklar olduğunu anlarsınız. Mâzi ile hâlin biribinin yüzüne gülen iki hasım olduğunu da.
Geçmiş geçmiştir. Anlarsınız.
