Yazdıklarını her okuyuşumda uzaklara, çook uzaklara gidiyorum. Bedenim burada, amma velâkin ruhum seneler öncesinde, köyümde.. Hani Yahya Kemal, -Varşova büyükelçisiyken yazdığı- "Kar Mûsikileri" şiirinde "Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta /Tanbûri Cemil Bey çalıyor eski plâkta." diyor ya; tıpkı öyle.
***
Kalemi Kırmak ve Kağıdı Yırtmak
Kalemi kırmak ve kağıdı yırtmak ve herc ü merc etmek
herşeyi.. kelimeleri bulamamak ve bulabildiklerimin üzerini çizmek.. kan ve
gözyaşı dahi mânâsız...
Kollarım kırık.. Keşkelerden bıktım.
Gelmemiş kervanların ipeğinden hayâller dikiyor kalem. bir
bilse kağıtların acıyı taşımadıklarını kırılırdı iğnesi! Kelimelerin dördüncü
boyutuna efendisi el’in gizlendiğini bilseydi kalem..
Acı, parmakuçlarından aşağıya hiç inmedi.. Parmakuçlarından bütün bedene dağıldı ve rûhu dağladı acı.. Bitmemiş çiçeklerin, yaşanmamış zamanların, kaçılamamış ıssızlıkların hayâlperestini yurt belledi; onunla uykulara daldı ve bölünen uykuların işlemesi oldu acı... 28.05.1998
Acı, parmakuçlarından aşağıya hiç inmedi.. Parmakuçlarından bütün bedene dağıldı ve rûhu dağladı acı.. Bitmemiş çiçeklerin, yaşanmamış zamanların, kaçılamamış ıssızlıkların hayâlperestini yurt belledi; onunla uykulara daldı ve bölünen uykuların işlemesi oldu acı... 28.05.1998
***
