her gün
-ki o gün seni dünyaya hediye eden gündür-
bir adam şükredecek
bir bâdem çiçeği yüklü
ince dal'ı
dünyâya vâr etdiği için
şükredecek vâr oluşuna
her gün...
tebessüm
bin yılın meskûnu olarak
serin ve
berrak gecelerin huzurunu
ve içimin
siyahını yokeden bir tül rüzgârı verir
bu bâdem çiçeği müptelâsı
geç zamanların seyyahına
ve o tebessüm
her zaman zerresini
gönlünün pertavsızı ile devâsa kılar
da
bana
bin kerrat bin kerrat bin
çiçek
veyâ mâvi ışık
veyâ tüy gül yaprağı
mesâbesinde
güzel
ve nârin
ve râna
ve müstesnâ
ve lezîz
ve iyi
ve hoş
ve herne vâr ise lügâtında insanın iyiye dâir
hepsi
misilli
bir mutluluk ânı olarak zerkeder
ruhumun bin yıllık boşluklarına...
zaman, herşeyden azâde
toz pembe bir bâdem çiçeği yaprağı olur bu geç zaman seyyahına
uzun ve boş çöl yollarından sonra
bulduğu bâdemlik vahânın “sen” serinliğinde
içimi
bilinmezi bilinire çevirip
gül yaprağı vasfında
sen duygusu ile tahnit et..
"sen" zamanlarında ölümsüzlük adına
senin olayım
sen benim olmadığın kadar..
hadi
