Ne güzel insanlarımız vardı, merhametli. Kuş evleri yapan...
Ne güzel insanlarımız vardı, yardımsever. Komşusu açken tok yatmayan...
Ne güzel insanlarımız vardı, hayırhah, âcizler için vakıflar kuran...
Ne güzel insanlarımız vardı, dünyayı kendisine emanet olarak gören...
Ne güzel insanlarımız vardı, hayvanları seven, ağaçlar diken...
Önce birer birer pir-i fâni oldular sonra dar-ı bekâya göçtüler.
Büyüklerini düşünmeyen gençlerimiz, hayvanlara eziyet eden, paradan başka değeri olmayan insanlarımız var şimdi. Tek kıstası madde olan, açgözlü, bencil.
***
Ne güzel evlerimiz vardı, bahçeli. Bahçesinde meyve ağaçları olan..
Ne güzel evlerimiz vardı, sığındığımız. Ailenin büyükleri ve küçüklerinin bir arada olduğu...
Ne güzel evlerimiz vardı, ferahladığımız . Gölgeli, serin sofaları, mahrem avluları olan...
Ne güzel evlerimiz vardı, kerpiçten, taştan, tahtadan. Hımışı, bağdadileri olan...
Ne güzel evlerimiz vardı, huzur veren, yuva olan...
Önce birer birer terkedildiler, sonra ya yıkıldılar ya da arsa olarak satıldılar.
Bahçesiz, sofasız, bağdadisiz, avlusuz rezidanslarımız var şimdi. Beton, çelik ve seramikle özü kurutulmuş. En yakın aile fertlerinin ayrı ayrı yaşadığı.
***
Ne güzel lisanımız vardı, kış gününü bahar letafetiyle târif edebilen...
Ne güzel lisanımız vardı, yeşillikler içinde akan derenin şırıltısını mücesemmleştiren...
Ne güzel lisanımız vardı, şiirin şiiri olan...
Ne güzel lisanımız vardı, ana sütü gibi temiz ve bizim olan...
Ne güzel lisanımız vardı, bütün nesillerin biribirini anladığı...
Önce birer birer kelimeler düşman ilan edildiler, unutturuldular sonra da yerine ya kelime uydurdular ya da batıdan kelimeler soktular.
Üç neslin biribirini anlamadığı, birkaç yüz kelimeyle meram anlatılmaya çalışılan kupkuru bir dil var şimdi.
Güzelliklerimizi, hasletlerimizi birer birer yok ediyor ve gittikçe kurumuş dere yataklarına dönüyoruz.. Velhâsıl iyi ve güzel ne varsa yitiriyoruz.
