"Yağmurlardan sonra büyürmüş başak" demişti ya Diriliş şâiri, yağmurlu bir yaz gecesinde, yağmur dinip de yıldızlar bulutların arasından göz kırpmaya başladığında, içimize yağan yağmurlardan sonra neyin büyüdüğü sorusu bir mıh gibi çakılınca aklıma, ihtimaller uç vermeye başladı...
Salkım söğütlerin iç gıcıklayıcı yaprak hışırtılarının sofra bezi olduğu gece yarısı sohbet sofraları...
Kalbimin, aklımın önünde koştuğu delişmen zamanlar...
Sonbahara delicesine vurgun olduğum hüzünbaz yaşlarım...
Siyah beyaz Türk filmlerindeki yakıcı şarkıların kalbime kıymık gibi saplandığı yıllar...
Sultanıyegâh sirtonun üçüncü hânesine geçemediğim geceler...
Erken ikindi vakitlerindeki kalp çarpıntılarım...
İhtimallerin peşinde dönüşü olmayan yollara sapmalarım...
Kimi zaman bin sebepli kimi zaman sebepsiz bitişler...
Kendimden kaçışlarım...
Kalbimin derinlerinde uçmaya varmış keşkelerim...
Gidip de dönülemeyecek uzaklar...
Seslerin duyulamayacağı mesâfeler...
İçi içine sığmayan mutlar...
Benzi sarartan hüzünler...
Ve hülâsası şiire tahvil olan yaşanmışlıklar...
Daha onlarca şey üşüştü aklıma.
Yağmur, içimizdeki yangın yerinin küllerini yıkadıkça açığa çıkan tahnit edilmiş hatıralar velhâsıl. Notalarına hasret kokuları sinmiş geçmiş zaman şarkıları mırıldanan hatıralar. Kimi milyonlarca ışık yılı mesâfedeki körsen bir yıldız kadar uzak, kimi kurşun geçirmez camekânlarda sergilenen elmaslar kadar değerli ve erişilmez... Hepsi de renkleri solmuş, dili lâl olmuş cennet kuşları gibi tünemişler zamanın dallarına.
İçimize bakan o gizli gözün feri de gittikçe azalıyor ve onlarla aramızdaki sis perdesi her geçen gün daha da kesif bir hâle geliyor; yağmurların boşa yağacağı bir menzile doğru giderken.
